Zondeval
Wandelen en strompelen rond Ronda en Almuñécar
Het eerste deel van mijn Andalusië-Doppelpack doet mij belanden in Ronda respectievelijk Almuñécar, uitvalsbases voor kust-, berg- en stadswandelingen in de omgeving. Het land van de ondersteboven vraag- en uitroeptekens zou op de gebieden van weer, natuurschoon, architectuur, gastvrijheid en -ronomie andermaal verre van teleurstellen. De enige haar in de gazpacho zou een halverwege op te lopen enkelblessure zijn, waardoor bergpattae tijdelijk werkloos toe zouden moeten kijken, een en ander ten faveure van de zwembroek.
Dag 0 en 1: Alverna – Amsterdam – Málaga – Ronda
Zaterdag 11 en zondag 12 oktober 2025
Zoals te doen gebruikelijk in het geval van een ochtendvlucht laat ik mijn haringgrijze scheurijzer de dag voorafgaand aan de heenreis achter in de garage van P3 en tijg ik naar het spaarzaam verbouwde, doch onvermoeibaar schijtlollige Citizen M. Gezeten op het even royale als vierkante bed verdeel ik mijn aandacht tussen mijn alhier traditionele avonddis van sushi en chips, en een stuk over deportaties in de Azijnbode.
Ten zuiden van 45 graden noorderbreedte krijgt de kleur bruin de overhand in het landschap elf kilometer onder onze voeten. De Zuid-Franse tangramkavels gaan over in de vooralsnog sneeuwarme Pyreneeën, wier plek op hun beurt wordt ingenomen door kidneyboonkleurige akkers, heuvels in chocoladetinten en Tsjernobylblauwe stuwmeren, welke laatste, naarmate we de Costa del Sol naderen, worden ingewisseld voor privézwembaden.
Op de luchthaven van Málaga ontmoeten we onze reisbegeleider, die weliswaar Schagen als geboorteplaats in zijn paspoort heeft staan, maar getogen is in Andalusië, en derhalve vloeiend Spaans en ietwat roestig Nederlands spreekt – een win-gano-situatie als het ware.
We worden getransfereerd naar Ronda, anderhalf uur gaans verderop, waar we onze intrek nemen in een stadshotel, waar ik room 101 krijg toebedeeld, een efficiënt geoutilleerde, koele kamer uitkijkend over een binnenplaatsje. We vinden een vrij tafeltje op een naburig terras – voorwaar geen sinecure, gezien de zonovergoten condities, alsmede het feit dat tout Spanje in de hoedanigheid van een nationale feestdag de aankomst van Christoffel Columbus op het Amerikaanse continent in 1492 herdenkt – waar we een even kleine als uitgestelde lunch gebruiken. Luttele uren later vervolgen we onze gastronomische kennismaking met onze bestemming in een tapasrestaurant, waarna we de dag afsluiten met koffie op een terras.
Ten zuiden van 45 graden noorderbreedte krijgt de kleur bruin de overhand in het landschap elf kilometer onder onze voeten. De Zuid-Franse tangramkavels gaan over in de vooralsnog sneeuwarme Pyreneeën, wier plek op hun beurt wordt ingenomen door kidneyboonkleurige akkers, heuvels in chocoladetinten en Tsjernobylblauwe stuwmeren, welke laatste, naarmate we de Costa del Sol naderen, worden ingewisseld voor privézwembaden.
Op de luchthaven van Málaga ontmoeten we onze reisbegeleider, die weliswaar Schagen als geboorteplaats in zijn paspoort heeft staan, maar getogen is in Andalusië, en derhalve vloeiend Spaans en ietwat roestig Nederlands spreekt – een win-gano-situatie als het ware.
We worden getransfereerd naar Ronda, anderhalf uur gaans verderop, waar we onze intrek nemen in een stadshotel, waar ik room 101 krijg toebedeeld, een efficiënt geoutilleerde, koele kamer uitkijkend over een binnenplaatsje. We vinden een vrij tafeltje op een naburig terras – voorwaar geen sinecure, gezien de zonovergoten condities, alsmede het feit dat tout Spanje in de hoedanigheid van een nationale feestdag de aankomst van Christoffel Columbus op het Amerikaanse continent in 1492 herdenkt – waar we een even kleine als uitgestelde lunch gebruiken. Luttele uren later vervolgen we onze gastronomische kennismaking met onze bestemming in een tapasrestaurant, waarna we de dag afsluiten met koffie op een terras.
Dag 2: Ronda – El Tajo – Ronda
Maandag 13 oktober 2025
Jarenlang was scribent dezes in de boude veronderstelling dat uitsluitend Sevilla, Córdoba en Granada de places to be waren in het Andalusische, en dat Ronda louter een concertzaal in het Utrechtse TivoliVredenburg placht te wezen – ten onrechte: onder vrienden, collega's en andere gesprekspartners bleek Ronda in de hoedanigheid van stad annex toeristische trekpleister wel degelijk de nodige bekendheid te genieten. De tegeltjeswijsheid "je bent nooit te oud om te leren", hoe belegen ook, weigerde andermaal zijn aloude positie amper bezijden de waarheid prijs te geven.
Ronda is een gedeelde stad, waarbij de bedoelde scheiding in twee helften niet wordt geëffectueerd door middel van een muur, een landsgrens, een rode lijn, een groene lijn of een frietgele lijn met glittertjes, maar door een smalle, doch meer dan honderd meter diepe kloof, getooid met de koosnaam El Tajo, tevens het resultaat van de eroderende werking van de rivier de Guadalevín. Het historische centrum enerzijds en het jongere stadsdeel aan gene zijde van de canyon zijn door drie monumentale bruggen met elkander verbonden, waarbij de imposante Puente Nuevo, een 98 meter hoge boogconstructie, het glansrijk van de andere twee overspanningen wint op ansichtkaarten en koelkastmagneetjes. Voor het overige is Ronda goeddeels opgetrokken uit wit gepleisterde opstallen, naar zal blijken een goede gewoonte dan wel dingetje in de zuidelijkste regio van het Spaanse vasteland.
Terwijl de koperen ploert geen strobreed in de weg wordt gelegd, kuieren we in de richting van de arena ter stierenvechting, welk strijdperk van bedenkelijk allooi we letterlijk rechts en figuurlijk links laten liggen, en doen voorts een lommerrijk stadspark aan dat bovenlangs de steilrand van El Tajo is gesitueerd en hierom is geoutilleerd met diverse uitzichtpunten, waaronder het curieus geëtiketteerde balcón del coño – lezer dezes wordt verzocht de vertaling eigenhandig op te snorren. De panorama's zijn dermate de moeite waard dat een krasse tachtiger van autochtone komaf danig moet temporiseren om het bilateraaltje met onze reisbegeleider op gang te kunnen houden. Ten slotte dalen we af tot op de bodem van de vallei, een landschap van overwegend agrarische snit, gesandwicht door verticale rotswanden. De gelukkige eigenaar van een van de riante landhuizen alhier noodt ons tot het bezichtigen van zijn akkertjes en fruitboomgaarden, inclusief een bescheiden plukken; ter hoogte van zijn woonst aan de overzijde van het asfaltweggetje houden zich een Mariakapel en een Japanse tuin met ministoepaatjes op. We blazen het verhaaltje van de onderhavige inloopwandeling uit middels een pittig klimmetje dat aanvankelijk in de richting van de Puente Nuevo voert en na een haakse bocht regelrecht afkoerst op een terras in de oude stad. Aldaar lessen we de dorst, vooraleer we ons gedwee laten flessen bij het aanpalende restaurant: naar zeggen zijn we te vroeg voor het voordelige menú del día; wel kunnen we de gerechten die onder gememoreerde noemer vallen los bestellen, naar zal blijken een recept voor een gepeperde rekening. Ik betaal de hoofdprijs voor een bordje onaangemaakte salade waar een shoarmazaak zich nog voor zou schamen en een karig gevulde, lauwwarme kikkererwtensoep die voor berza andaluza door moet gaan.
Nadat ik 's middags alle paden en straatjes doorheen, bovenlangs en onderlangs hartje Ronda heb bepoteld, wordt de herinnering aan de weinig verheffende lunch naar een meer woest en ledige hersenkwab gemigreerd door toedoen van een botermalse varkenswang uit het gastronomische boekje. We halen dan ook onze respectievelijke schouders op op hetzelfde terras als gisteravond, waar de melkschuimvoorraad klaarblijkelijk is uitgeput en de cappuccini zodoende met slagroom worden geserveerd.
Ronda is een gedeelde stad, waarbij de bedoelde scheiding in twee helften niet wordt geëffectueerd door middel van een muur, een landsgrens, een rode lijn, een groene lijn of een frietgele lijn met glittertjes, maar door een smalle, doch meer dan honderd meter diepe kloof, getooid met de koosnaam El Tajo, tevens het resultaat van de eroderende werking van de rivier de Guadalevín. Het historische centrum enerzijds en het jongere stadsdeel aan gene zijde van de canyon zijn door drie monumentale bruggen met elkander verbonden, waarbij de imposante Puente Nuevo, een 98 meter hoge boogconstructie, het glansrijk van de andere twee overspanningen wint op ansichtkaarten en koelkastmagneetjes. Voor het overige is Ronda goeddeels opgetrokken uit wit gepleisterde opstallen, naar zal blijken een goede gewoonte dan wel dingetje in de zuidelijkste regio van het Spaanse vasteland.
Terwijl de koperen ploert geen strobreed in de weg wordt gelegd, kuieren we in de richting van de arena ter stierenvechting, welk strijdperk van bedenkelijk allooi we letterlijk rechts en figuurlijk links laten liggen, en doen voorts een lommerrijk stadspark aan dat bovenlangs de steilrand van El Tajo is gesitueerd en hierom is geoutilleerd met diverse uitzichtpunten, waaronder het curieus geëtiketteerde balcón del coño – lezer dezes wordt verzocht de vertaling eigenhandig op te snorren. De panorama's zijn dermate de moeite waard dat een krasse tachtiger van autochtone komaf danig moet temporiseren om het bilateraaltje met onze reisbegeleider op gang te kunnen houden. Ten slotte dalen we af tot op de bodem van de vallei, een landschap van overwegend agrarische snit, gesandwicht door verticale rotswanden. De gelukkige eigenaar van een van de riante landhuizen alhier noodt ons tot het bezichtigen van zijn akkertjes en fruitboomgaarden, inclusief een bescheiden plukken; ter hoogte van zijn woonst aan de overzijde van het asfaltweggetje houden zich een Mariakapel en een Japanse tuin met ministoepaatjes op. We blazen het verhaaltje van de onderhavige inloopwandeling uit middels een pittig klimmetje dat aanvankelijk in de richting van de Puente Nuevo voert en na een haakse bocht regelrecht afkoerst op een terras in de oude stad. Aldaar lessen we de dorst, vooraleer we ons gedwee laten flessen bij het aanpalende restaurant: naar zeggen zijn we te vroeg voor het voordelige menú del día; wel kunnen we de gerechten die onder gememoreerde noemer vallen los bestellen, naar zal blijken een recept voor een gepeperde rekening. Ik betaal de hoofdprijs voor een bordje onaangemaakte salade waar een shoarmazaak zich nog voor zou schamen en een karig gevulde, lauwwarme kikkererwtensoep die voor berza andaluza door moet gaan.
Nadat ik 's middags alle paden en straatjes doorheen, bovenlangs en onderlangs hartje Ronda heb bepoteld, wordt de herinnering aan de weinig verheffende lunch naar een meer woest en ledige hersenkwab gemigreerd door toedoen van een botermalse varkenswang uit het gastronomische boekje. We halen dan ook onze respectievelijke schouders op op hetzelfde terras als gisteravond, waar de melkschuimvoorraad klaarblijkelijk is uitgeput en de cappuccini zodoende met slagroom worden geserveerd.
